เมื่อหกสิบปีที่แล้ว Henry Molaison วัย 27 ปีได้รับการผ่าตัดทดลองในความพยายามครั้งสุดท้ายที่จะหยุดอาการชักจากโรคลมชักที่ทำให้ร่างกายทรุดโทรม โดยการนำเนื้อเยื่อออกจากสมองแต่ละข้างของ Molaison ศัลยแพทย์ช่วยระงับการโจมตี แต่ทำลายความสามารถของผู้ป่วยในการสร้างความทรงจำใหม่ในขณะนั้น นักวิทยาศาสตร์ไม่ทราบว่าความสามารถในการสร้างความทรงจำระยะยาวนั้นมีศูนย์กลางอยู่ที่ส่วนใดส่วนหนึ่งของสมอง อันที่จริง พวกเขารู้เพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับการทำงานของหน่วยความจำ สภาพที่เป็นเอกลักษณ์ของ Molaison ทำให้เขาเป็นวิชาที่ร่ำรวยสำหรับการศึกษา ( SN: 7/27/13, p. 24 ) และ Corkin ให้เรื่องราวที่น่าสนใจแก่ผู้อ่านเกี่ยวกับการสืบสวนเหล่านั้น
Corkin นักประสาทวิทยา ศึกษา Molaison ตั้งแต่ปี 1962
จนกระทั่งเขาเสียชีวิตในปี 2008 ส่วนบันทึกความทรงจำ ประวัติศาสตร์ทางวิทยาศาสตร์บางส่วน หนังสือของ Corkin รวบรวมเรื่องราวของการทำงานกับ Molaison และเรื่องราวเบื้องหลังที่ชัดเจนเกี่ยวกับแนวทางทางวิทยาศาสตร์ นำผู้อ่านผ่านการวิจัยหน่วยความจำมากกว่า 60 ปี . ในกระบวนการนี้ เธอให้ใบหน้ามนุษย์บน Molaison ซึ่งเป็นเวลาหลายสิบปีในการศึกษาเท่านั้นที่อ้างถึงในชื่อ HM ผู้ป่วยที่มีอาการความจำเสื่อมอย่างรุนแรง
ในภาพเหมือนของ Corkin HM นั้นอดทน เป็นมิตร และมีไหวพริบ: ปราศจากศูนย์รวมความจำของเขา เขาจึงคัดเลือกโครงสร้างสมองอื่นๆ เพื่อชดเชย ในเรื่องราวที่น่าประทับใจครั้งหนึ่ง Corkin อธิบายว่าเขารับมือกับความตายของพ่อได้อย่างไร แม้ว่าเขาจะสูญเสียโครงสร้างสมองไปมากที่จำเป็นในการประมวลผลอารมณ์ก็ตาม ในอีกกรณีหนึ่ง เขาทำให้นักวิจัยตะลึงโดยการสร้างแผนผังชั้นจิตของบ้านของเขา โดยใช้เวลาหลายชั่วโมงในห้องหนึ่งไปยังอีกห้องหนึ่ง
“การศึกษาวิธีที่ Henry ลืมทำให้เราเข้าใจมากขึ้นว่าเราจำได้อย่างไร”
Corkin เขียน และเรื่องราวของเธอเกี่ยวกับกระบวนการทางวิทยาศาสตร์ที่นำไปสู่ข้อมูลเชิงลึกเหล่านี้ทำให้ Molaison ไม่อาจลืมเลือน
อาจต้องใช้เวลาหลายพันล้านปีกว่าที่พวกเขาจะมาถึงที่นี่จากห้วงอวกาศ แต่สัญญาณวิทยุที่ตรวจพบเมื่อเร็ว ๆ นี้สี่สัญญาณหายไปเพียงมิลลิวินาทีหลังจากมาถึงโลก สัญญาณที่หายวับไป ซึ่งเป็นเพียงการตรวจจับครั้งที่สองของคลื่นวิทยุที่เล็ดลอดออกมาจากทางช้างเผือก จะช่วยให้นักวิทยาศาสตร์เข้าใจพื้นที่กว้างใหญ่ที่ยังไม่ได้สำรวจซึ่งแยกกาแลคซี่ออกจากกัน
นักวิจัยรายงานใน วารสาร Scienceเมื่อวันที่ 5 กรกฎาคม โดยรวบรวมโดยทีมนักดาราศาสตร์นานาชาติที่กล้องโทรทรรศน์วิทยุ Parkes ในออสเตรเลีย พัลส์วิทยุอันทรงพลังนั้นเล็ดลอดออกมาจากแหล่งกำเนิด 5 พันล้านถึงเกือบ 11 พันล้านปีแสง Benjamin Stappers จากมหาวิทยาลัยแมนเชสเตอร์ในอังกฤษกล่าวว่าธรรมชาติของแหล่งข้อมูลเหล่านี้ยังคงเป็นปริศนา แต่ “เห็นได้ชัดว่ามันเป็นเหตุการณ์ที่มีพลังมาก อาจเป็นหายนะ”
พัลส์วิทยุแบบใช้ครั้งเดียวนั้นตรวจจับได้ยากเนื่องจากกล้องโทรทรรศน์ในปัจจุบันจับคลื่นวิทยุจากส่วนเล็กๆ ของท้องฟ้า และเครื่องมือเหล่านี้ขาดความละเอียดของเวลาที่เร็วมากที่จำเป็นในการระบุการระเบิดในระยะเวลาสั้นๆ การระเบิดใหม่สี่ครั้งอาจเพิ่มน้ำหนักให้กับการระเบิดของคลื่นวิทยุนอกกาแล็กซี่อื่น ๆ ที่เคยพบเห็น รายงานเมื่อเจ็ดปีที่แล้วโดย Duncan Lorimer ที่ มหาวิทยาลัยเวสต์เวอร์จิเนียในมอร์แกนทาวน์ และทีมของเขา “เราระเบิดเพียงครั้งเดียว” ลอริเมอร์กล่าว “ดังนั้น เรามักจะสงสัยว่ามันเป็นสิ่งประดิษฐ์แปลก ๆ หรือไม่”
ตอนนี้ Lorimer เชื่อมั่นว่าการระเบิดของคลื่นวิทยุนอกกาแล็กซี่เป็นปรากฏการณ์ที่แท้จริง ทีม Stappers ประมาณการว่า 10,000 เกิดขึ้นทุกวัน การระเบิดของคลื่นวิทยุกระจัดกระจายโดยอิเล็กตรอนที่ลอยอยู่ในอวกาศระหว่างดวงดาว ดังนั้น Stappers จึงวาดภาพโดยใช้พวกมันเป็นเครื่องมือในการวัดมวลของอิเล็กตรอนเหล่านั้นระหว่างกาแลคซี่
credit : whoshotya1.com michelknight.com usnfljerseys.org dtylerphotoart.com michaelkorsfor.com syossetbbc.com hotnsexy.net chinawalkintub.com hulkhandsome.com disabilitylisteningtour.com
